Recensie Mark Knopfler

Anderhalf jaar terug, op 19 oktober 2011, tekende  Mark Knopfler samen met Bob Dylan voor een uitverkocht Sportpaleis. En ook nu op een zondag, doorgaans moeilijke avonden om een zaal uit te verkopen, haalde hij maar liefst 15 500 toeschouwers naar de Merksemse concertzaal. De gitarist stond opnieuw garant voor een subliem avondje musiceren, vol virtuositeit en een sound die flirtte met stilte. Een grandioze pizzicato tussen violist John McCusker en contrabassist Glenn Worf tijdens Marbletown, pittig uitgevoerd maar ook heel erg klein en stil gespeeld was ontegensprekelijk een van de hoogtepunten uit het twee uur durende optreden.

Knopfler bracht klassiekers uit zijn Dire Straitsverleden gemengd met recenter materiaal uit zijn jongste dubbelaar Privateering. “Sultans of Swing” en “So far away” waren pure crowd pleasers. Als muzikant weet Knopfler dat ie die songs simpelweg niet uit zijn set kan halen. En ook nu waagde hij zich daar niet aan. Maar net die songs voelden dan ook als verplichte nummertjes aan, en blonken niet uit in de set.

Weinig verrassingen dus tijdens zijn passage aan ons land. Knopfler bleef mooi binnen de lijntjes kleuren en sprak slechts een keer het publiek aan dat ie nog eventjes wil blijven doorgaan zo lang het kan. Verder leek ie samen met zijn muzikanten meermaals in een cocon te spelen. Knopfler richtte zich vaak naar zijn muzikanten en keerde zich dus met de rug naar het publiek om in een cirkel met de andere musici te staan. Daardoor misten we magie. Dat ie zo goed als krak dezelfde set bracht als in Duitsland zonder het moment te willen vangen, en te luisteren naar verzoekjes uit het Antwerpse publiek kunnen we dan ook niet meer dan jammer vinden.

Iets na half negen liet de man die meer dan 120 miljoen albums verkocht (als solo artiest en lid van Dire Straits) zich aankondigen door een man in Union Jack outfit. Piano, orgel, 3 gitaren, drum, viool en dwarsfluit bepaalden binnenkomer “What it is”. McCusker, de violist, tikt even met zijn strijkstok tegen het bovenbeen waardoor hij tijdens de rustigere passages van de song de handen van het publiek op elkaar krijgt, wat eerder ongepast aanvoelt.

Met vier trucks en drie bussen op de baan is Knopflers productie eerder bescheiden van omvang. Boven de band hangt een trussing constructie in de vorm van een ruit, daar hangt de belichting in. Bij enige toegift “Piper to the end” gaan de ledjes aan de achterkant van het podium even aan waardoor we een sterrenhemel zien. That’s it. Meer valt er op visueel vlak niet te zeggen. Videoschermen ontbreken waardoor Knopfler wel erg ver lijkt voor de fans die op de frontale tribune achteraan het Sportpaleis zitten. 

Het concert spitst zich dus voornamelijk toe op het muzikale, en ook daar klinken Knopfler en co soms wat veraf. Maar dat het Sportpaleis een concert vol subtiliteiten perfect kan doen klinken, staat ondertussen opnieuw meer dan vast. Corned beef city is een gitaarsong pur sang met 5 gitaren op de bühne. Pianoakkoorden klinken er af en toe door. Privateering wordt al begeleid door accordeon en  Uilleann pipes, maar die laatste komt volledig in de spotlights tijdens Father and Son begeleid door de piano. De blokfluit legt opvallende accenten. Mandoline mag een repetitief klankbedje spreiden waarop de elektrische gitaar bovenaan komt te liggen.  Het applaus komt er te vroeg wanneer de song neergelegd lijkt. Het is wat tekenend voor dit zondagse publiek. Het reageert ongepast, heeft moeite om het stil te houden bij zeer stille passages en denkt vaak dat een song al beëindigd is wanneer dat niet het geval is. Steeds vindt iemand het wel nodig om iets uit te roepen of te fluiten. Kortom het ontbreekt wat aan maturiteit bij de fans die toch voornamelijk uit een generatie bestaat die massaal op professioneel vlak aan het afbouwen is, als ze dat al niet gedaan heeft tenminste.

“I used to could” valt met zijn funky pianobegeleiding op. “Romeo and Juliet” is een pareltje. Jim Cox en Guy Fletcher houden het erg subtiel en klein wanneer ze de toetsen bespelen van de piano en synth. Verfijnd, exquis, tijdloze klasse, verstilling, onthaasting zijn maar enkele adjectieven die we hier graag bij plaatsen. Knopfler toont zijn virtuositeit en vingervlugheid bij Sultans of Swing. Gator Blood eindigt met een hoge scherpende gitaarsound terwijl “Haul Away” met resonatorgitaar, akoestische gitaar, contrabas, viool, tin whistle en accordeon zich in het rijtje zet van ab-so-lu-te klassevolle uitvoeringen bij “Romeo and Juliet” en “Marbletown”.

Conclusie: straf concert en toch zat er méér in. Met een halve staande ovatie achteraf dacht het publiek er duidelijk net zo over.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. What It Is 
2. Corned Beef City 
3. Privateering 
4. Father and Son 
5. Hill Farmer‘s Blues 
6. I Dug Up A Diamond (cover Mark Knopfler & Emmylou Harris)
7. I Used to Could 
8. Romeo and Juliet (cover Dire Straits)
9. Sultans of Swing (cover Dire Straits)
10. Gator Blood 
11. Haul Away 
12. Postcards from Paraguay 
13. Marbletown 
14. Telegraph Road (cover Dire Straits)

Bis:

1. So Far Away (cover Dire Straits)
2. Piper to the End